SERAZAT
Safiye Gölbaşı
"Çocukluğumun evi deyince ilkin boncuk otu gelir
aklıma. Pembe, mavi, beyaz; bahçe toprağının
üstünde örtü gibi. Küçük küçük leylak kümeleri
sonra… Bahçemizi çepeçevre saran yüksek
duvarlar; yarısına mor salkım, yarısına çit sarmaşığı
tırmanmış. Biri döker çiçeğini diğeri açar. Babam
çok meraklıydı bahçe işlerine. Evin girişine üç sıra
sümbül ekmişti karşılıklı. Nasıl bir koku nasıl bir
renk anlatamam. Arka bahçede ağaçlarımız vardı.
Ihlamur, meşe, karadut… Bir kuş sesi gelirdi
o ağaçlardan, cıvıl cıvıl, insan konuştuğu şeyi
unuturdu. Şimdi bir apartman katında yaşamaya
razı geldiğime şaşıyorum bazen, bazen de bir
zamanlar böyle güzel bir evde yaşamış olduğuma.”
