SAFİYE GÖLBAŞI KİTAPLARI (3 KİTAP)

SERAZAT

Safiye Gölbaşı

"Çocukluğumun evi deyince ilkin boncuk otu gelir

aklıma. Pembe, mavi, beyaz; bahçe toprağının

üstünde örtü gibi. Küçük küçük leylak kümeleri

sonra… Bahçemizi çepeçevre saran yüksek

duvarlar; yarısına mor salkım, yarısına çit sarmaşığı

tırmanmış. Biri döker çiçeğini diğeri açar. Babam

çok meraklıydı bahçe işlerine. Evin girişine üç sıra

sümbül ekmişti karşılıklı. Nasıl bir koku nasıl bir

renk anlatamam. Arka bahçede ağaçlarımız vardı.

Ihlamur, meşe, karadut… Bir kuş sesi gelirdi

o ağaçlardan, cıvıl cıvıl, insan konuştuğu şeyi

unuturdu. Şimdi bir apartman katında yaşamaya

razı geldiğime şaşıyorum bazen, bazen de bir

zamanlar böyle güzel bir evde yaşamış olduğuma.”

SEYİRCİSİZ

Safiye Gölbaşı, ilk kitabı Serazat’la başarılı, sessiz bir giriş yapmıştı öykü dünyamıza. İyi çalışılmış, usta işi öykülerdi hepsi de. Kurduğu kendine has öykü evreni, dildeki ustalığı, kelime seçimi, yalın ve duru anlatımı, duygu yönelimine bağlı olarak bazen şiirle, bazen masalla boy ölçüşen çağıltılı söyleyişiyle kendi yatağında akan yeni bir öykü ırmağının ipuçlarını vermişti.

O günden bugüne öykü ırmağını daha bir derinleştiren Safiye Gölbaşı, şimdi yeni bir kitapla selamladı okuyucusunu: Seyircisiz

Gölbaşı bu toprağa, bu toprağın özüne, ruhuna bağlı olarak kuruyor öykülerini. Başkalarının öykülerine gönül indirmiyor. Güncel eğilimlerin ışıltısına, büyüsüne kanmıyor. Kendinde, toprağında kalarak kuruyor, genişletiyor öykü evrenini. Öğrenilmiş, yapma duygulanımların, bunalımların değil sahih yaralanmaların, gerçek incinmelerin peşinden gidiyor.

Öykülerde bazen bir anne, bazen bir çocuk, bazen bir sevgili biçiminde var oluyor ama içinde hep merhamet, hep şefkat, hep vicdan…

Belki bir yakarış, bir ağıt: İhmal edilmişlere, sevgisiz ve yalnız kalmışlara, zulme uğramışlara, memleket kokusuna hasret mülteci annelere ve onların bir başka iklimde yeşermeye çalışan eksik bırakılmış çocuklarına, öğretmenine içli mektuplar yazan küçük kızlara, köklerini arayan sürgünlere…

Bir Tuba ağacı gibi yersiz yurtsuz ve tepetaklak duranlara…

Çünkü o zarar verecek kadar yakın değil bana. Çünkü talan etmek için dahi olsa ilgilenmiyor ruhumla... Şimdi biri olsa, biri beni her gün bekliyor olsa, bana âşık olsa, üzülecek olsa…

Ali Karaçalı

Çiko'nun Günlüğü

Kızıl sincap Çiko, ailesi ve arkadaşlarıyla beraber Düşler Ormanı'nda mutlu mesut yaşıyordu. Ama bir gün ortaya boz sincaplar çıktı. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Çiko'nun Günlüğü, doğanın muhteşem dengesi ve bir arada olmanın neşesi üzerine sıcacık bir hikâye ve eşsiz bir serüven. Çiko sizi bu serüvene ortak olmaya çağırıyor.